Gevangenen van de zee

Man, man, man, man, wat ben ik het zat! Elke dag weer die praatprogramma’s met dat geouwehoer over de problemen rondom het vaccin. Elke dag weer dat geouwehoer van Rutte, De Jonge, Gommers of Kuipers. Elke dag weer dat geouwehoer over wéér een nieuwe variant van covid-19. Elke dag weer dat geouwehoer van zogenaamde deskundigen die wel even vertellen hoe wij ons moeten gedragen. Elke dag weer dat geouwehoer over het gegeven dat de zorg het zo zwaar heeft en dat de politie onderbemand is. Elke dag weer dat geouwehoer dat WIJ het zo zwaar hebben in de lockdown mét zelfs een avondklok. Pfffff, ik word zo verschrikkelijk moe van al dat geouwehoer! Nu zullen jullie misschien denken die Keehnen zit duidelijk aan zijn limiet, zijn mentale emmertje is aan het overlopen en daar moet rap een volledige dosis antidepressiva in. Maar dat valt reuze mee! Ik troost mij namelijk met de gedachte dat er een beroepsgroep is die het veel en veel zwaarder heeft dan de zorg en de politie, en dan jullie en ik. Zij hebben het zelfs zwaarder dan al die beroepsklagers die ons dag-in dag-uit terroriseren met hun gejank en gejammer via de media en socials. Ik heb het natuurlijk over de zeevarenden! Deze beroepsgroep zit vanwege de pandemie voor maanden gevangen op een schip. Nergens mogen zij aan wal voor een boodschapje of om een drankje te doen in een zeemanshuis. Van het gezegde ‘in ieder stadje een ander schatje’ is al helemaal geen sprake. De ITF-inspecteurs die over heel de wereld werkzaam zijn, komen vanwege de coronapandemie veel ellende tegen aan boord van schepen. Veel trieste berichten over bemanningsleden die niet naar huis kunnen, en al meer dan een jaar aan boord zitten. Neem bijvoorbeeld de bulkcarrier ‘MV ULA’, die momenteel voor de kust van Koeweit ligt. De bemanning zit al veel te lang aan boord (van 14 maanden tot 26 maanden) en is al 11 maanden niet betaald. Ten einde raad is de bemanning in hongerstaking gegaan en hierdoor zijn inmiddels 6 bemanningsleden opgenomen in het ziekenhuis. In Antwerpen heeft men deze maand een schip gearresteerd met een Vietnamese bemanning die nu al 23 maanden aan boord zit! Ook in Rotterdam komen wij helaas schrijnende gevallen tegen zoals bemanningsleden die voor de tweede keer hun verjaardag aan boord moeten vieren of een jonge cadet van 20 jaar die 16 maanden aan boord zat. Te veel rederijen en operators van schepen misbruiken momenteel de pandemie om hun bemanningen uit te buiten. Zij willen simpelweg niet de moeite nemen om een bemanningswissel te regelen, ook al is het mogelijk. Maar niet alleen de rederijen of scheepsoperators maken het lastig voor de bemanningen. Ook op terminals in Rotterdam komen wij teleurstellende situaties tegen. Zo zijn er gerenommeerde bedrijven zoals EMO, EBS en BP, die het niet toestaan dat er een bemanningswissel plaatsvindt via hun terminal. Zij verwachten wel van hun eigen personeel dat zij gewoon doorwerken, maar de mensen die de boterhammen komen brengen kunnen lekker de pleuris krijgen. “Vanwege corona” is dan de eenvoudige en niet verrassende verklaring. Triest maar waar. Maar voor mij dus geen antidepressiva!! Op het moment dat het dagelijkse geouwehoer me even te veel wordt, denk ik aan de gevangenen van de zee. Dan besef ik dat wij het helemaal nog niet zo slecht hebben…. En met die gedachte kan ik alle praatprogramma’s weer (even) aan. Koen Keehnen is voorzitter sectorraad FNV Havens en ITF Inspecteur. Meer informatie over gevangenen op zee zie

Seafarers on hunger strike, hospitalised in Kuwait to stop families going hungry Sea Prison: covid-19 has left hundreds of thousands of seafarers stranded